از بدو پیروزی انقلاب اسلامی ایران و حتی قبل از آن سلسله توطئه های دنیای استکباری بر علیه این انقلاب و مردم و رهبری آن به وقوع می پیوندد که بعضا توسط عوامل داخلی به اجرا درمی آید، اما آنچه مهم است شکست پی در پی این توطئه ها توسط مردم و در سایه رهبری امام است و واقعا هوشیاری و حسن تدبیر رهبر کبیر انقلاب و اعتقادات و باورهای دینی مردم -که انقلاب بر این مبنا پایه گذاری شده بود- این توطئه ها را خنثی و این نقشه ها را نقش بر آب می کرد و انقلاب را به سلامت پیش می برد. طرح کودتای نظامی نوژه با هدف بمباران مراکز حساس، نظیر بیت حضرت امام خمینی(س)، صدا و سیما و... و کشتن انبوهی از مردم از جمله این برنامه ها بود که متاسفانه از طرف افرادی به ظاهر وجیه المله هم پشتیبانی می شد. این توطئه البته بر پایه اعتقادات دینی خانواده یکی از خلبانان متنبه شده از جمع توطئه گران، افشاء و خنثی شد؛ اما آنچه مهم است، اینکه این سری اقدامات در قاموس مدیریتی حضرت امام از چندان اهمیتی برخوردار نبوده و از قبل محکوم به شکست بوده است که این اطمینان خاطر حضرت امام علاوه بر ایمان و توکل بر خداوند تبارک و تعالی بر پایه باور حضور موثر مردم نیز استوار بوده است.

طرح کودتای نوژه در تاریخ 1359/4/18 با شکست مواجه شد و حضرت امام در تاریخ 59/4/20 در جمع روحانیون، ائمه جماعات تهران و شهرستانها و روحانیون عضو بسیج‏، با اشاره به این توطئه چنین فرمودند:

«این توطئه ای که معلوم است چنانچه موفق به کشفش نشده بودیم و مردم قیام هم کرده بودند، خفه می کردند آنها را. آن روز که فانتوم آمد و اینجا را خراب کرد و من هم رفتم سراغ کارم، ملت دستش باز و با مشت محکم اسلام را حفظ کنند. (صحیفه امام، ج‏13، ص: 18)

و نیز در این مورد می فرمایند:

«مگر ملت ما حالا دیگر نشسته آنجا که یک فانتوم و دو فانتوم کارى انجام بدهد. این احمقها نفهمیدند این را که با چهار تا مثلًا سرباز- سربازها که با اینها موافق نیستند- با چهار نفر از این درجه دارها مثلًا و امثال اینها مى‏شود یک مملکت 35 میلیونى که همه مجهز هستند، اینها بتوانند فتح کنند. اینها غلط فکر کردند. اینها نفهمیدند که شوروى با همه قدرتى که دارد و با همه ابزارى که دارد و با همه سلاحهاى مدرنى که دارد، در افغانستان پوزه‏اش به خاک مالیده شده. در عین حالى که اینها یک حماقتى است، منتها بعضى جوانها، بیچاره‏ها، نفهمها اینها را وادار مى‏کنند یک همچو کارى بکنند. یک همچو کارهایى که همین دو- سه روز مثلًا [بود]. خوب، اینها نمى‏فهمند که اگر فرضاً هم شما از پایگاه همدان پا شده بودید و آمده بودید و فرض کنید چند تا جا [را] هم کوبیده بودید، شما بالاخره باید زمین هم بیایید یا همان آسمان مى‏مانید؟ ما از این امور نمى‏ترسیم.» (همان)

و در ادامه ضمن بی اهمیت تلقی کردن این کودتا، خطر اصلی را در وجهی دیگر مطرح می سازند:

«ما از قشرهاى خودمان مى‏ترسیم؛ از خودمان‏ چنانچه شما آقایان و همپالگیهاى شما، سنخ روحانیت همه- ایّدهم اللَّه تعالى- اگر کارهایى خداى نخواسته انجام بدهید که از چشم ملت بیفتید، و لو در دراز مدت، آن روز است که فانتوم لازم نیست دیگر، خود ملت شما را کنار مى‏زند. و ملت هم بى‏هادى نمى‏تواند کارى انجام بدهد، و آنها و لو حالا تهیه براى چندین سال دیگر هم باشد کار خودشان را آن وقت مى‏توانند انجام بدهند. (همان، ص 19)

حضرت امام همچنین در سخنرانی  روز 59/4/21 ضمن بچه گانه خواندن و شرارت مآبانه تلقی کردن طرح کودتا می فرمایند:

« این اشخاصى که خیال کردند که یک کودتایى بکنیم و یک چند نفر را بکشیم و یک مثلًا جاهایى را بکوبیم اینها خیال مى‏کنند که یک جاست مرکز، یک محله است مرکز یا چند محله است مرکز. اگر فرض کنیم آن محل، آن محل کوبیده بشود همان طور که در کودتاهاى دیگر وقتى آن رأس را مى‏کوبیدند دیگر، دیگران کم کار داشتند یا کار نداشتند حالا هم این طورى است. حالا همه خانه‏ها مرکز است، همه افراد ملت ما سپاه اسلام هستند. مسأله، مسئله عقیدتى است نه مسئله مادى.» (همان، ص26)